دارالمجانین

شاید این نثر جمالزاده است که مرا از خود می راند شاید هم این منم که از پس خواندن این همه نظریه

و فلسفه و تاریخ علم دیگر تحمل روده درازیهای یک مجنون صاحب عقل را ندارم. برای ((ن)) دارالمجانین جمالزاده

را در چند جمله خلاصه کردم بهتر است همانها را بنویسم البته ابداً قصد نوشتن نقد بر نوشته یکی از

پیش کسوتان داستان نویسی ایران را ندارم اما چون مدتها کنجکاو خواندن این کتاب بودم و نیز قصد

کرده بودم که غیر از هدایت آثار سایر اساتید را نیز مطالعه کنم به سراغ چوبک و جمالزاده رفتم

مجموعه ای از داستانهای کوتاه چوبک را خواندم که بماند برای یک وقت دیگر!! اما جمالزاده!؟ شنیده

بودم که دارالمجانین را در وصف هدایت نوشته اما نمی دانستم که استاد از هدایت چیز زیادی نمی دانسته

و توصیفی دلبخواهی نوشته البته تقریباً مطمئنم که هدایت اعتراضی نداشته و یا اگر هم داشته صدایش را

بلند نکرده؟! اما برای من هدایت یا همان بوف کور داستان و راوی نیمه دیوانه و نیمه عاقل آن مهم نیست

بیشتر متن و سبک نوشتن کتاب توجهم را جلب کرد: توصیفات بسیار سطحی لفاظیهای کسل کننده ونقل

قولهای ضعیف که در آنها شان گوینده به هیچ وجه رعایت نمی شود. شاید اینها یا شاید کهنگی سبک

نگارش باعث می شود که هنوز بیست صفحه از کتاب را نخوانده آنرا ببندی وتا دو سه هفته بعد هم به

سراغش نروی؟!؟