جنگ

جنگ تراژدی تاریخ انسانهاست، سوگنامه سه بعدی بشریت، دوپایان باشعوری که حتی عشق و نفرت را درک با عقل خود درک می‌کنند و به حافظه می‌سپارند و خاطره می‌سازند این خاطرات دور هم تاریخ می‌شوند، تاریخی که می‌خوانیم و باور نمی‌کنیم اما لذت می‌بریم گاهی هم می‌ترسیم عجیب این است که ظاهراً درس عبرتند ولی ما به سادگی از راست و دروغشان می‌گذریم و چیزی هم یاد نمی‌گیریم. قرن بیستم این خاطره‌ها را گاهی به شکل عکس و گاهی به شکل فیلم نشانمان می‌دهد. خاطره‌های تلخ جنگ و تجاوز. چقدر فیلمهایشان قشنگ است. فیلمهایی که از جنگ دوم جهانی ساخته شده. چند تا از آنها را دیده‌اید؟ من شمارگانشان را به خاطر ندارم

چند تا یادم نیست حتی تنوع موضوعشان آنچنان زیاد است که آنرا نیز نمی‌توانم بشمارم. همه یک تم اصلی جنگ دارند با چاشنیهای آدم‌کشی و آدم‌سوزی وعشق و خیانت و .... چرا اینهمه می‌گویند؟ چرا اینهمه می‌سازند؟ بعد از اینهمه دوربین و هنر پیشه و میز تدوین چه چیزی وجود دارد؟ ته همه این فیلمها که دست کم یک نفر از شخصیتهای اصلی در آنها کشته می‌شود (در جنگ یا بر اثر جنگ) چه چیزیست؟ نمی‌دانم! اگر اینطور سوال کنیم و بخواهیم به چنین سوالاتی پاسخ دهیم طبق معمول دچار کلی گویی خواهیم شد. بهتر است موردی بررسی کنیم.
جنگ تنها داستان مرگ توده‌ای انسانها نیست. یعنی نمی‌شود جنگ را با مردن دسته جمعی مردم توصیف کرد.